*
Interessant hoe hierdie kis behoue gebly het. Na opgrawings en verdere ondersoeke, word die kis versigtig uitgelig en bestudeer. Dit is versier met geometriese patrone en ineenlopende klimopblare. Navorsers wat Romeinse ruïnes by Los Villaricos in die suide van Spanje opgegrawe het, het ‘n goed bewaarde kis ontdek wat versier is met geometriese patrone en ineenlopende klimopblare.
:focal(1938x1243:1939x1244)/https://tf-cmsv2-smithsonianmag-media.s3.amazonaws.com/filer/dd/9e/dd9ee890-b9d8-4838-8ba0-8cdc7c53e30a/img_20210715_092317_2.jpeg)
*
Soos die plaaslike nuusblad Murcia Today berig, dateer die sarkofaag waarskynlik uit die sesde eeu C.E., toe die Visigote, onder ander Germaanse stamme, gebiede binnegeval het wat voorheen deur die gevalle Romeinse Ryk gehou is.
Argeoloë van die Universiteit van Murcia het die 6,5 voet lange kis gevind tydens ‘n somergrawery by Los Villaricos, ‘n grootskaalse landbounedersetting wat deur die Romeine rondom die eerste eeu C.E. gestig is. deur die Visigote na die verlating daarvan rondom die vyfde eeu C.E. Die Germaanse veroweraars het die struktuur se sentrale patio-area as ‘n nekropolis gebruik.
Volgens Murcia Today het die span ‘n Chi Rho-simbool gesien wat bo-op die kis gekerf is. Soos Philip Kosloki vir Aleteia verduidelik, plaas die monogram – ook bekend as ‘n Christogram – die eerste twee letters van die Griekse woord vir Christus: chi (X) en rho (P). Dit verteenwoordig Jesus, of meer spesifiek, sy opstanding.
Die Romeinse keiser Konstantyn het die Chi-Rho-simbool as ‘n militêre standaard aangeneem nadat hy ‘n visioen ervaar het terwyl hy gebid het. Uiteindelik het dit deel geword van ‘n amptelike keiserlike embleem. Die monogram verskyn ook in baie vroeë Christelike kunswerke. Los Villaricos is op sy beurt langs ‘n handelsroete tussen Kartago en Complutum, ‘n dorpie noordoos van Madrid, gebou, berig die Times. Op sy hoogtepunt het die antieke nedersetting sterk staatgemaak op landbou, onder meer olyfolie vervaardig en gestoor.
Die dorp het ‘n reeks opknappings ondergaan tydens die Romeine se besetting van die streek. Nadat die Romeine die gebied verlaat het, het die Visigote ingetrek, beheer oorgeneem en baie Romeinse strukture hergebruik, insluitend die villa in Los Villaricos. Iewers tussen die vyfde en sewende eeu G.J. het die Visigote die villa se oecus—’n groot ruimte waar die huis se eienaar eens hulle gewaardeerde gaste verwelkom het—in ’n Christelike basiliek omskep, berig National Geographic. Hulle het ook die naburige patio-area as ‘n nekropolis ad sanctos, of heilige nekropolis, herbeskik.
Volgens die verklaring het argeoloë die opgrawing in drie fases gedoen. Die eerste het plaasgevind in ‘n gebied wat water aan die dorpie verskaf het. Die tweede het gefokus op die sogenaamde swembad-area, waar ou mense ‘n onbekende produk vervaardig en gestoor het, en die derde het gesentreer op die dorp se grafte.
Die sandsteen sarkofaag is ontbloot tydens ‘n twee weke lange opgrawing gedurende 2021 gelei deur UMU professor Rafael González Fernández, saam met medenavorsers Francisco Fernández Matallana, José Antonio Zapata Parra, en José Javier Martínez García.
Die kopstuk het ‘n godsdienstige merker bekend as ‘n Tau-Rho en ‘n omgekeerde alfa en omega. Historiese bronne dui aan dat dit “die begin en einde” sou beteken het, gesimboliseer deur Jesus se kruisiging.
Gedurende die Romeinse era was Los Villaricos ‘n landelike nedersetting met ‘n groot villa. Dit het eens ‘n woongebied, termiese baddens en industriële verwerkingsfasiliteite vir die produksie van olie, wyn en ander goedere ingesluit. Opgrawings het ‘n sentrale binnehof, mosaïek, ‘n verskeidenheid keramiek, teëlpaadjies, kalksteentesserae van verskillende kleure en munte aan die lig gebring.
Los Villaricos is deur die Visigote hergebruik as ‘n plek om hul dooies te begrawe, met een van die kamers wat omskep is in ‘n struktuur met ‘n apsis wat moontlik vir godsdienstige doeleindes gebruik is. González Fernández het gesê die oecus – ‘n hoofsaal of salon in ‘n Romeinse villa – is in ‘n kerk omskep.
Navorsers sê die 42 gedokumenteerde grafte wat tot dusver ontdek is, is almal rondom die apsidale ruimte gerangskik. In daardie area is dakvensters wat met Christelike ikonografie versier is, ook gevind. Hulle dateer terug na die einde tussen die 5de eeu en die vroeë 7de eeu C.E.
Die Gote was ‘n Germaanse volk van die Migrasietydperk.
Hulle verdeel in Visigote (die westerse stamme) en Ostrogote (die oostelike stamme) gedurende die 4de eeu G.J. Die Visigote het die Romeinse Ryk suksesvol binnegeval en een van die sterkste koninkryke in Wes-Europa geword, wat uiteindelik Spanje en Gallië regeer het tot 711 C.E.
Voordat die Visigote hierdie Romeinse villa in ‘n nekropolis omskep het, het die terrein verskeie fases van bewoning gehad, begin in die 1ste eeu C.E. Dit bevat een van die grootste oliemeulens wat op die Iberiese Skiereiland ontdek is, kompleet met twee meulens, ses perse en ‘n sitkamer. Meer as 2 200 vierkante voet spasie is aan die produksie van olie gewy voordat die meule in die 5de eeu C.E.
*
Spaanse weergawe
*
BRONNE
https://www.artnews.com/art-news/news/visigoth-sarcophagus-los-villaricos-spain-1234600662/
https://historia.nationalgeographic.com.es/a/descubren-sarcofago-visigodo-villa-romana-murcia_17043
*
Pragtige vissersdorpie
Villaricos was eens ‘n groot Fenisiese hawe. Eens vergete vir duisende jare deur die geskiedenis, het dit weer opgeduik as ‘n silwer mynbou-dorp in die 19de eeu voordat dit uiteindelik die aangename vissersdorpie van vandag geword het, met ‘n spesiale identiteit alles van sy eie. Dit is aan die voet van die Sierra Almagrera-berge geleë. Villaricos (ryk dorpie) ontleen sy naam aan antieke silwermyne, wat hul plek in die geskiedenis het, aangesien dit van hier is dat Hannibal sy huursoldate betaal het toe hy Rome beleër het.
Saam met visvang is toerisme die hoofbron van inkomste, aangesien die uitstekende klimaat dit ‘n gewilde bestemming maak, met sagte winters en die somerhoogtepunte, verfris deur die sagte briesies van die Middellandse See. Daar is twee strande; ‘n uitgestrekte klippie wat aan die dorp grens en ‘n ongerepte goue sandstrand. Laasgenoemde is in ‘n beskutte baai wat, hoewel gewild onder die plaaslike bevolking, nooit oorvol is nie.
VILLARICOS
Villaricos is ‘n eenvoudige vissersdorpie wat onseker tussen die Sierra Almagrera en die see geleë is en omring deur die Almanzora-rivier.
Villaricos dateer uit die Neolitiese tyd en was eens ‘n groot Fenisiese hawe. Vergete deur die geskiedenis vir duisende jare, het dit weer opgeduik as ‘n silwer mynbou-dorp in die 19de eeu voordat dit uiteindelik die aangename vissersdorpie van vandag geword het, met ‘n spesiale identiteit alles van sy eie.
Elke oggend vroeg gaan die manne uit see toe om vis te vang, op die grond te boer of om in plaaslike marmergroewe te werk. Vroue neem hul kinders skool toe en gesels. Die lewe het ‘n baie tradisionele ritme. Elke naweek ontmoet sy mense op die klein ou dorpsplein waar elke Sondag ‘n kleurvolle mark gedy.
Die ware bekoring van Villaricos lê in sy outydse eenvoud en warmte van gees en dit is hierdie gebrek aan pretensie wat jou op die ou end vang.
Rustige vissersdorpie aan die kus van Spanje
Villaricos het verskeie strande langs sy seefront, almal binne ‘n paar minute se stap:
La Fabrica del Duro – Die naaste deel van El Playazo, vernoem na die “geldfabriek”, die munt wat hier geleë was in die tyd van die silwermynbou-oplewing. Baie rustig en min besoek, met ‘n reeks klein sanderige baaie.
La Boca del Rio – Dit is die breë stuk sand wat oor die mond van die somer droë Rio Almanzora sny, weer baie stil met min toeriste, maar gewild vir strandhengel.
Las Brisas Beach – Hierdie lang geboë sandstrand word meer gereeld besoek as nader aan die dorpie en word bedien deur die gewilde Las Brisas Beach Bar, wat ideaal is vir paella, sardientjies en lang ontspanne strandmiddagetes. Daar is ‘n speelarea vir kinders naby die Castillo de Cristal aan die einde van die dorp.
Spanje – pragtige natuurskoon (jammer dit is in Spaans).
El Castillo de Cristal-strand – Net die ander kant van die Castillo en bereik vanaf die Maritime Paseo, is hierdie klein sandstrand, begrens deur rotse aan die een kant en die klein La Balsica-hawe aan die ander kant, waar daar ‘n heerlike “chiringuito” is. , wat uitstekende tapas bedien.
Cala Verde – Dit is ‘n swart klippiestrand, reg voor die dorpie, met besonder skoon helder water. Ietwat ongemaklik onder die voet, dit is nietemin die strand van keuse vir die plaaslike dorpenaars. Uitstekend vir snorkel, die oorblyfsels van die ou yster “embarcadero” van die myn dae is steeds sigbaar op die seebodem anderkant die mirador.
*
Villaricos is a simple fishing village, perched precariously between the Sierra Almagrera and the sea and flanked by the Almanzora River.
Dating from Neolithic times, Villaricos was once a great Phoenician port. Forgotten by history for thousands of years, it resurfaced as a silver mining boom town in the 19th century before finally becoming the pleasant fishing village of today, with a special identity all of it’s own.
Every morning early, the men go out to sea to fish, farm the land or to work in local marble quarries. Women take their children to school and chat. Life has a very traditional rhythm. Every weekend its people meet in the small old village square where, each Sunday, a colourful market thrives.
The real charm of Villaricos lies in its old fashioned simplicity and warmth of spirit and it is this lack of pretension that catches you in the end.
Villaricos has several beaches along its seafront, all within a few minutes walk:
La Fabrica del Duro – The closest part of El Playazo, named after the “money factory”, the mint that was situated here in the time of the silver mining boom. Very tranquil and little frequented, with a series of small sandy bays.
La Boca del Rio – This is the broad stretch of sand that cuts across the mouth of the summer dry Rio Almanzora, again very quiet with few tourists, but popular for beach fishing.
Las Brisas Beach – This long curved sandy beach is more frequented being closer to the village and being served by the popular Las Brisas Beach Bar, which is great for paella, sardines and long relaxed beach lunches. There is a children’s play area near the Castillo de Cristal at the village end.
El Castillo de Cristal Beach – Just the other side of the Castillo and reached from the Maritime Paseo, is this small sand beach, bounded by rocks on one side and the tiny La Balsica harbour on the other, where there is a delightful “chiringuito”, serving excellent tapas.
Cala Verde – This is a black pebble beach, right in front of the village, with exceptionally clean bright water. Somewhat uncomfortable under foot, it is nevertheless the beach of choice for the local villagers. Excellent for snorkelling, the remains of the old iron “embarcadero” of the mining days are still visible on the sea bed beyond the mirador.
*
Spain
ONAFHANKLIK 